Wat als je iemand hebt die objectief met je mee kijkt en waarmee je alles kan delen.

We hebben allemaal ups en downs.

Ik ben net als iedereen, bij mij gaat het ook niet altijd over rozengeur en maneschijn. Ik weet dat als geen ander. Maar weet je, mijn allergrootste wens is oprecht dat ik iedereen wil laten genieten van zijn paard. En als ik daar een bijdrage aan kan leveren, dan doe ik dit met alle liefde en plezier. Daar ligt echt mijn prioriteit!

Toen ik 23 was, wist ik maar al te goed dat ik eindelijk mijn eigen paard wilde hebben. Hoe dat toen allemaal precies in zijn werk ging, dat moest ik in de loop der jaren gaan ondervinden. Heel vaak dacht ik: ‘Jeetje, toen ik nog zorgeloos op de manege wekelijks mijn lesjes reed, was ik vaak zorgelozer dan nu.

Wist ik toen veel?’ Dat een goed passend zadel soms een crime kan zijn, Of vertrouwen hebben in een goede hoefsmid die zijn werk echt goed kent, of dat de tandarts elk jaar moet komen en moet die dan elektrisch of handmatig? En laat staan dat er zoiets bestond als een osteopaat voor paarden of een sportmasseur. Op de manege bestonden er geen gevoelige ruggen, gevoelige magen of stofallergieën. Ik kon wekelijks gaan rijden zonder problemen of zorgen en daar kon ik zo van genieten. En trots dat ik was! Het was echt een verlengstuk van mezelf en ik werd er echt oprecht diep gelukkig van.

Dus dat het paard er op een gegeven moment zou komen, was geen verrassing. Mijn eerste paard: ik kon ermee lezen en schrijven. We hebben samen super veel leuke dingen gedaan en heel veel met z’n tweeën geleerd. Maar ik heb ook vaak echt gehuild. Gehuild omdat het echt niet zo moeiteloos ging als ik ooit had kunnen bedenken. En dat ik veel moest leren, vond ik nog niet zo erg. Maar dat ik zo mijn best deed en niet altijd van het proces kon genieten, dat vond ik eigenlijk super erg.

Ik heb zelfs wel eens overwogen om mijn paard te verkopen en er een andere voor terug te kopen, omdat ik toen dacht: ‘Misschien gaat het dan gemakkelijker gaan en word ik dan gelukkiger.’ Al wist ik diep van binnen dat dat niet de oplossing zou zijn en dat ik er diep ongelukkig van zou worden.

Toen ik mijn tweede paard erbij kocht, beloofde ik aan mezelf: ‘Nu ga je genieten van het proces, hoe moeilijk of gemakkelijk het ook wordt. Je gaat genieten van alle kleine stappen die je maakt. En je gaat je negatieve gevoel dat je soms ervaart, niet accepteren. Want de mogelijkheid om een eigen paard te kunnen houden, dat alleen al is niet vanzelfsprekend. Dus geniet er op z’n minst van.

Door de jaren heen is mijn leerproces alleen maar groter, beter, sneller en vollediger geworden. En hierdoor weet ik nu hoe ik een negatief gevoel kan ombuigen naar iets positiefs. En dat begint bij mijn paard. Wanneer mijn paard zich goed voelt, dan voel ik me automatisch ook goed.

Maar wanneer voelt mijn paard zich goed? Dat is dan de eerste vraag die bij mij opkomt.
Als ik terugdenk aan mijn proces waarin ik mijn paard de eerste 15 jaar had en nog veel vraagtekens had, was ik eigenlijk vaak gewoon ongerust. En dat is ook logisch. Hoe weet je of je paard last heeft van zijn lijf, als niemand je ooit verteld wat je kunt zien of voelen? Als je niet weet welke vragen je moet stellen? En nog belangrijker: aan wie je al je vragen kunt stellen!
Want je kunt niet alles aan je dierenarts vragen, daar heeft die hoogstwaarschijnlijk geen tijd voor. Je dierenarts is er om acute beperkingen voor je paard op te lossen. En je zadelmaker, die is er om te kijken of je zadel nog goed past en kan je meer vertellen over de conditie van de rug van je paard van wat hij ziet. Maar zijn expertise zit in het passend maken van het zadel. Hoe mooi en goed of zelfs, hoe slecht de rug eraan toe is.

Hoe fijn zou het voor je zijn als je op iemand kunt vertrouwen die objectief naar je paard meekijkt. En je kan uitleggen ik zie dat de conditie van je paard zus is en je wil er naar streven dat het zo wordt. Want je kunt niet alles weten, zeker niet in het begin. En al helemaal niet als je van thuis niemand hebt die mee intensief, met kennis, mee achter je hobby staat. En Iemand die je verteld maar mogelijk zit er nog een stukje oplossing in voeding, of ook wel in oefeningen die je kunt rijden. Of je komt erachter dat je afwisseling niet optimaal is. Je loopt ertegenaan dat je paard dingen spannend vind en hierdoor moeilijk met zijn aandacht bij jou kan blijven tijdens het rijden. Je wil het zo graag delen met iemand al is het maar om je hart te luchten. Of je hebt zelf even wat peptalk nodig omdat je in een dip bent beland met je paard, omdat je de rode draad in je training kwijt bent. Want vorige week ging het nog zo goed. En je hebt vastgesteld dat je op de grens van je paard bent beland, maar evenzeer op je eigen grens. Want je geraakt niet meer uit je dip, terwijl jij voor je gevoel net hetzelfde deed als een maand geleden.

Hoe dan vraag jij je af? Hoe geraak ik hieruit?

Is er dan niemand waarmee ik kan praten over wat ik voel en hoe ik uit mijn slechte gevoel kan geraken? Een babbel met iemand die mij begrijpt zou me zoveel brengen.
Ik heb het zelf eerder ook gevoeld. En dan dacht ik: hoe graag zou ik nu een gesprek voeren met iemand die mij begrijpt. Maar dat was er niet. Mensen waren te druk. Of ik wilde ze niet lastig vallen met mijn struggles. Ik werkte in ploegen en hierdoor liep ik sociaal contact mis. En moest ik alles in mijn eentje beleven, ups en downs. Op een roze wolk zitten na een training, of knetterhard van mijn goeie gevoel afvallen. En alleen nog maar kunnen denken: het wordt nooit wat met ons!

Dat is waar ik je heel graag in wil bijstaan. Ik kan het niet meer aanzien dat ruiters en amazones die elke keer het beste voor hebben met hun paard en zo hun best doen, elke keer opnieuw periodes ervaren waarin ze niet hun mooiste paardrijmomenten kunnen beleven. Gewoon omdat je vastzit in je gevoel. Ik wil je paard laten ontspannen en jou het gevoel laten ervaren dat jullie echt een dreamteam zijn en dat je keer op keer kunt genieten van het rijden en het samen zijn. En dat je mij een bericht stuurt uit enthousiasme: “Hey Oona, het rijden ging zo fijn, ik dacht dat het ons nooit meer zou lukken en nu ineens gaat het zoveel gemakkelijker.” Ik wil iedereen dat gevoel geven. Omdat ik weet dat ik jou hier meteen mee kan helpen.